Szanowny Panie redaktorze!

Jestem stałą czytelniczką Pańskiej gazety i cenię jej wkład w kształtowanie opinii społecznej naszego środowiska. jednakże w informacjach dotyczących Szkoły Podstawowej Nr 2 zauważyłam pewne nieścisłości. Czuję się w obowiązku te sprawy wyjaśnić ponieważ uczestniczyłam w decyzjach związanych z budową i organizacją tej szkoły, zapadających ponad 30 lat temu. Rozumiem, że mógł Pan nie być w pełni zorientowany w przebiegu tak odległych dla Pana wydarzeń. Dlatego ośmielam się przesłać tę notatkę i proszę wykorzystać ją w całości, jeśli to możliwe.

Życzę powodzenia w Pańskiej tak ważnej pracy- Barbara Morawska

Ps. Budynek Szkoły Specjalnej ( dotyczy materiału -Zapomniane dziecko ustrzyckiej oświaty) jeszcze nie jest użytkowany trzydzieści lat. Szkoła Specjalna rozpoczęła swą pracę w 1980 roku w tymczasowych barakach, które teraz już nie istnieją. Obecnie użytkowany budynek był wykańczany około 1985 r. Oczywiście powinien być remontowany, ale nie od trzydziestu lat.

W związku z 30-tą rocznicą otwarcia Szkoły Podstawowej Nr 2 w Ustrzykach Dolnych

Z zainteresowaniem przeczytałam relacje z uroczystości związanych z 30-tą rocznicą otwarcia Szkoły Podstawowej Nr 2 w Ustrzykach Dolnych. Sądzę jednak, że trzeba je uzupełnić, a niektóre informacje sprostować. Czas szybko mija, a pamięć jest zawodna i pewnie dlatego pominięto istotne fakty. Nie znalazłam ich ani w „Gazecie Bieszczadzkiej”, ani w „Połoninach”.
Na potrzebę budowy drugiej szkoły w Ustrzykach Dolnych zwrócił uwagę pan Kazimierz Szmyd, chyba w 1971 lub 1972 roku- był wtedy inspektorem oświaty w powiecie ustrzyckim. Konieczność tę uzasadnił tym, że oddana do użytku w 1963 roku Szkoła Podstawowa Nr 1 już była przeładowana, a w bliskiej perspektywie było uruchomienie Zakładu Drzewnego w Ustianowej i związany z tym wzrost mieszkańców Ustrzyk, a więc zwiększenie ilości dzieci. Argumenty były oczywiste, więc ówczesne władze powiatu ustrzyckiego przystąpiły do starań, aby taka inwestycja znalazła się w planie wojewódzkim możliwie jak najszybciej. Pan Kazimierz Szmyd i pracownicy Wydziału Oświaty opracowali szczegółowe liczbowe uzasadnienia.
W październiku 1972 roku nastąpiła reorganizacja- utworzono powiat bieszczadzki łącząc powiaty leski, ustrzycki i część sanockiego. Siedzibę tego wielkiego powiatu usytuowano w Lesku, a Pan Kazimierz Szmyd, jako zastępca inspektora oświaty, nadal zajmował się sprawą budowy tej szkoły. Władze powiatu bieszczadzkiego również traktowały ją jako ważną. Jesienią- koniec października lub początek listopada 1972 roku odbyło się w Lesku wyjazdowe posiedzenie Kolegium Ministra Oświaty i Wychowania poświęcone problemom oświaty w Bieszczadach. Pracownicy Ministerstwa, dyrektorzy departamentów, minister Jerzy Kuberski i jego zastępcy odwiedzili wtedy wiele szkół w całym powiecie. Zadbano o to , aby byli tam gdzie warunki były najgorsze, bo chodziło o to, by pokazać jak ogromne są potrzeby na tym terenie. Wtedy też minister został zaproszony na wmurowanie tzw. ”kamienia węgielnego” pod budowę szkoły w Ustrzykach Dolnych, która już była w planach. Uroczystość wmurowania odbyła się w 1973 roku- nie pamiętam miesiąca. Wtedy minister zapowiedział obecność na otwarciu szkoły.
W czerwcu 1975 roku znów nastąpiły zmiany, bo zlikwidowano powiaty- cały ówczesny powiat bieszczadzki znalazł się w województwie krośnieńskim. Latem 1975 roku przewidywano otwarcie Szkoły Podstawowej Nr 2 we wrześniu tego roku, jako Zboirczej Szkoły Gminnej. Powiatowy Wydział Oświaty w Lesku już była w trakcie likwidacji, ale Pan Kazimierz Szmyd , w porozumieniu z istniejącym już Kuratorium Oświaty i Wychowania w Krośnie oraz panem Romanem Bosakiem, przewidywanym na dyrektora tej szkoły, kompletował kadrę pedagogiczną. Pan Kazimierz Szmyd i pan Roman Bosak organizowali przygotowania do otwarcia szkoły. Z uwagi na przewidywaną obecność ministra Jerzego Kuberskiego zainteresowane też były władze nowego województwa krośnieńskiego, a zwłaszcza pracownicy Kuratorium Oświaty i Wychowania.
W „Gazecie Bieszczadzkiej” wspomniano, że pierwszym dyrektorem Szkoły był Roman Bosak, w „Połoninach” pominięto całkowicie jego osobę. To on kompletował kadrę pedagogiczną i kierował rozruchem placówki. Był to organizacyjnie trudny okres, ponieważ szkoła miała charakter zbiorczej, a więc sprawy dowozu uczniów z terenu oraz zapewnienie im opieki między dojazdem, a rozpoczęciem nauki i później po lekcjach nim odjadą. Następnym etapem było tworzenie klas sportowych i tu niewątpliwie są zasługi pana Franciszka Nowaka. Pan Roman Bosak po kilku miesiącach zrezygnował z funkcji dyrektora Zbiorczej Szkoły Gminnej i przeszedł na etat do pracy w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Wtedy dyrektorem szkoły został pan Franciszek Nowak.
Uważam , że obchodząc uroczyście trzydziestolecie szkoły nie można zapominać o tych dwóch osobach- panu Kazimierzu Szmydzie oraz panu Romanie Bosaku. Obydwaj już niestety nie żyją, więc tym bardziej trzeba o nich mówić, bo sami nie mogą opowiedzieć o tym co zrobili, a zasługi ich są bardzo istotne.

Barbara Morawska

Redakcja: dziękujemy serdecznie za ciepłe słowa dotyczące gazety. List drukujemy w całości, bowiem faktycznie wnosi on istotne szczegóły dotyczące trzydziestolecia szkoły.