Nasze Połoniny - Bieszczadzkie Czasopismo Regionalne | Ustrzyki Dolne | Aktualności, artykuły, galerie zdjęć, ogłoszenia, noclegi

:: [Nr 8/84] Niecierpliwość Artykuł dodany przez: Redakcja (2009-06-21 12:22:03) O tym, Ĺźe Bieszczady przez półwiecze ich turystycznej eksploatacji zachowały status gĂłr dzikich i niebezpiecznych świadczÄ przedwakacyjne rodzinne debaty w wielu polskich domach. - Jechać, czy nie jechać, poznać wreszcie Bieszczady, czy teĹź przezornie trzymać się od nich z daleka? Któş tam pospieszy z pomocÄ ? Wakacje w Bieszczadach dla tych, ktĂłrzy tu nigdy nie byli uwaĹźane sÄ za przedsięwzięcie o znacznym stopniu ryzyka, niemalĹźe na pograniczu sportĂłw ekstremalnych. O Bieszczadach najczęściej wie się tyle, Ĺźe tutejsza cywilizacja ogniskuje się w Polańczyku i Solinie, a cała reszta tajemniczej krainy wyglÄ da tak, jak jÄ Gerhard ongiś opisał, albo tak, jak w „Bazie ludzi umarłych” na ekranie w tonacji czerni i bieli pokazano, a sam tytuł filmu juĹź wystarczajÄ co odstrasza. Prasa uwypukla specyfikę bezludnej krainy rzÄ dzonej rytmem pierwotnej przyrody, krainy wielkich przestrzeni i niczym nie zmÄ conej ciszy. Amator wakacyjnego wypadu w Bieszczady jest przeświadczony, Ĺźe ciszę trzeba szczegĂłlnie szanować, bo tylko wĂłwczas usłyszeć moĹźna budzÄ cy grozę delikatny szelest zdradziecko pełznÄ cej Ĺźmii. Strach rośnie i potężnieje. Jechać w Bieszczady i się bać, czy teĹź nie bać się i nie jechać. Bo jak tu się nie bać, nie tyle nawet o siebie, co o najbliĹźszych, o dzieci zwłaszcza, bo wiadomo, Ĺźe jeśli się nieszczęście przydarzy - sczeznÄ Ä‡ przyjdzie wśrĂłd gĂłr. GĂłrska cisza doczekała się wielu znakomitych literackich opisĂłw, wkomponowana w krajobraz falistego horyzontu, zieleń lasĂłw i błękit wĂłd, stała się hasłem promujÄ cym Bieszczady. Cisza – jeśli jÄ nutami udokumentować – jest muzycznÄ ilustracjÄ prawdziwych, głębokich, dalekich od zgiełkliwego świata BieszczadĂłw. Cisza jest obiektem kultu, zdarza się jednak, iĹź jak na wybawienie czeka się na moment, kiedy cisza pęknie, kiedy z dalekiej, ledwo wyczuwalnej wibracji powietrza zmieni się w trudny do wytrzymania hałas. Na pomoc z nieba, na śmigłowiec Lotniczego Pogotowia Ratunkowego czeka się w dowolnym punkcie BieszczadĂłw kilkanaście minut, nastawiajÄ c ucho na północny zachĂłd, w kierunku Sanoka. Długo? Najczęściej krĂłcej niĹź w plÄ taninie ulic zakorkowanych wielkomiejskim ruchem. Żółta latajÄ ca maszyna z lekarzem na pokładzie i caĹ‚Ä skomplikowanÄ medycznÄ elektronikÄ godnÄ szpitalnego oddziału ratunkowego wchodzi do akcji na śrĂłdleśnej polanie, na wyspie na Zalewie, na boisku w środku wsi, na Ĺ‚Ä ce opodal lasu i na czarnym asfalcie krętej, pozawijanej w serpentyny szosy. Czasem wydaje się, Ĺźe czeka się długo, zbyt długo i dlatego z nadziejÄ zmieszanÄ ze zniecierpliwieniem spoglÄ da się w niebo, czekajÄ c aĹź cisza zostanie złamana. - Obiektywny czas pokazujÄ wskazĂłwki zegarka; często wyścig o Ĺźycie łatwiej wygrać w Bieszczadach niĹź w centrum milionowej aglomeracji – mĂłwi ratownik GOPR, dla ktĂłrego współpraca z latajÄ cÄ karetkÄ jest chlebem codziennym. Woda wzmacnia dĹşwięk. Wielka bieszczadzka woda, Jezioro Solińskie, jest strefÄ ciszy. Słychać jedynie łopot białych Ĺźagli przy zwrocie, czasem plusk wioseł kajaka, czasem jednak czeka się na ryk silnika ratowniczej motorĂłwki. Na wÄ skim skrawku brzegu, gdzie stromy zalesiony stok styka się z wodÄ , ktoś czeka na pomoc. W takim miejscu, czyli na wielu kilometrach skomplikowanej linii brzegowej jej nadejście anonsowane jest niecodziennym na jeziorze hałasem czynionym przez szybkÄ Ĺ‚ĂłdĹş Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. – NajkrĂłtszÄ trasÄ przez jezioro docieramy tam, gdzie nie ma drĂłg, tam, gdzie pogotowie nie dojedzie i tam, gdzie teren nie pozwala na lÄ dowanie śmigłowca. Do minimum skracamy czas między wezwaniem pomocy a interwencjÄ lekarza – ratownik WOPR wyjaśnia tajniki swej nadwodnej słuĹźby. Przed laty dla wakacyjnych przybyszĂłw Ustrzyki Dolne i Lesko, dwa bieszczadzkie miasteczka z ich szpitalami, przychodniami lekarskimi, aptekami a przede wszystkim stacjami pogotowia ratunkowego traktowane były jako jedyne zaplecze medyczne. Ale z gĂłr do miasta wcale nie jest blisko. – Jechać w te gĂłry z małymi dziećmi i co zrobić jak nagle się rozchorujÄ ? Brać na wakacje babcię, przecieĹź niedomaga od czasu do czasu? Dziadek chciałby kilka dni od Ĺźycia w bloku odpoczÄ Ä‡, ale czy ryzykować z jego zdrowiem, kto mu tam w razie pilnej potrzeby pomoĹźe? Jeszcze niedawno retoryka przedwakacyjnych pytań była oczywista, dziś lokalizacja stałych, głęboko w Bieszczadach rozsianych stacji pogotowia ratunkowego – w Cisnej, Lutowiskach, Polańczyku i letniej sezonowej w Ustrzykach GĂłrnych jest działaniem zarĂłwno na miarę rzeczywistych potrzeb wyliczonych drogÄ medycznej statystyki, jak i przedsięwzięciem na rzecz poczucia bezpieczeństwa kaĹźdego z przybyszĂłw. – Ludzie płacÄ składki na fundusz zdrowia, więc choćby poczucie bezpieczeństwa, w imię hasła wakacje bez stresu, się im z tego tytułu naleĹźy – komentuje sens swojej pracy na prowincjonalnym posterunku dyĹźurny ratownik z załogi karetki, w kaĹźdej chwili gotowej do natychmiastowego wyjazdu. Pojedzie i głośno będzie wyła. BieszczadzkÄ ciszę zakłóci; ktoś na to wycie niecierpliwie czeka. Jakub Demel adres tego artykułu: http://www.naszepołoniny.pl/articles.php?id=649