Nasze Połoniny - Bieszczadzkie Czasopismo Regionalne | Ustrzyki Dolne | Aktualności, artykuły, galerie zdjęć, ogłoszenia, noclegi

:: [Nr 3/79] Z Ustrzyk Dolnych na szczyt KilimandĹźaro Artykuł dodany przez: Redakcja (2009-03-19 12:11:58) KilimandĹźaro to najwyĹźszy szczyt Afryki, leĹźÄ cy w Tanzanii na pograniczu z KeniÄ . CharakterystycznÄ cechÄ KilimandĹźaro jest samotność jego masywu i w zwiÄ zku z tym wspięcie się na ten szczyt to konieczność pokonania róşnicy wzniesień ponad cztery tysiÄ ce metrĂłw. W skład KilimandĹźaro wchodzÄ trzy szczyty Kibo, Mawenzi i Shira, będÄ ce pozostałościami wulkanĂłw. NajwyĹźszy z nich Kibo ma wysokość 5895 m n.p.m. I to właśnie na Kibo wspiÄ Ĺ‚ się mieszkaniec Ustrzyk Dolnych pan Andrzej Jurek. Z uwagi na róşnicę wzniesień istotnym problemem wspinaczki na KilimandĹźaro jest aklimatyzacja. Gwałtowna zmiana wysokości jest dla wielu trudna do zniesienia. Choroba wysokościowa, jaka często tu występuje, charakteryzuje się silnymi bĂłlami głowy a nawet wymiotami. Statystyki mĂłwiÄ , Ĺźe tylko od 30 do50 procent prĂłbujÄ cych, dociera na szczyt. Jednak polskie grupy pokonujÄ KilimandĹźaro w 90 procentach a wszystko to dzięki determinacji i dobremu przygotowaniu. Wyprawa Andrzeja Jurka rozpoczęła się w Warszawie. Najpierw lot samolotem do Nairobi, via Amsterdam a następnie przelot ze stolicy Kenii do lotniska KilimandĹźaro, połoĹźonego około 30 kilometrĂłw od miejsc gdzie rozpoczynajÄ się wspinaczki na gĂłrę KilimandĹźaro. Wyprawa na szczyt nie wymaga szczegĂłlnego ekwipunku, wystarczy odpowiednia odzieĹź i kijki ułatwiajÄ ce marsz. SÄ róşne trasy podejścia na szczyt, najłatwiejsza trwajÄ ca osiem dni, podczas ktĂłrej turyści nocujÄ w małych schroniskach oraz krĂłtsze, bardziej ambitne prowadzÄ ce przez atrakcyjniejsze miejsca, za to z noclegami w namiotach. Grupa Andrzeja poruszała się trasÄ sześciodniowÄ z czego cztery i pół dnia przeznaczone było na podejście pod gĂłrę a półtora dnia na zejście. NaleĹźy podkreślić, Ĺźe niemoĹźliwe jest wejście na KilimandĹźaro bez wyspecjalizowanego przewodnika, prawo Tanzanii zabrania takich wypraw. Po zameldowaniu się w punkcie wyjścia i spotkaniu z przewodnikiem i tragarzami wyprawa wyruszyła na szczyt z wysokości 1800 m n.p.m. PoczÄ tkowe dwa dni to wspinaczka w klimacie tropikalnym w krĂłtkich spodenkach. Jak wyglÄ dał zwykły dzień wspinacza? Po marszu w pierwszej części dnia następowała przerwa na lunch. Podawano gorÄ cy posiłek, składajÄ cy się z mięsa(ewentualnie drĂłb czy smaĹźona ryba) oraz ryĹźu makaronu lub ziemniakĂłw. Wieczorem po dotarciu do obozowiska była herbatka, popcorn a następnie kolacja. W obozie namioty i co najwaĹźniejsze „sławojki”. Rano przed śniadaniem, kaĹźdy otrzymywał miskę ciepłej wody do mycia. Podczas całej wyprawy naleĹźy duĹźo pić, kaĹźdy uczestnik powinien wypijać około 3 litrĂłw wody dziennie i jeszcze jedno, alkohol nie jest wskazany pod ĹźadnÄ postaciÄ , moĹźe być wręcz szkodliwy. Pierwszy nocleg miał miejsce na wysokości 3000 m, drugi na 3840 metrach a ostatni usytuowany był na 4600 m n.p.m. Jednak najtrudniejsze dni to czwarty i piÄ ty, silny wiatr i przenikliwe zimno dawały się we znaki. NocÄ temperatura spadała poniĹźej zera. Andrzej Jurek wspomina „nawet woda, ktĂłrÄ miałem w butelce, zamarzła” Czwartego dnia wspinaczka trwała do 8 rano do 18 a po krĂłtkim śnie, o północy nastÄ pił wymarsz na szczyt. Wierzchołek Kibo osiÄ gnęliśmy wczesnym rankiem. Cudowne widoki, lodowce błyszczÄ ce w słońcu Afryki i ta niesamowita satysfakcja z osiÄ gniętego celu. Wspinaczka na KilimandĹźaro to waĹźny element miejscowego „przemysłu turystycznego”. Przewodnicy, tragarze i pozostali członkowie ekipy technicznej to mili i dobrze przygotowani ludzie. W grupie Andrzeja Jurka wspinało się 11 osĂłb, ale wraz z obsługÄ ekipa liczyła 28 członkĂłw z czego większość stanowili tragarze, niosÄ cy, plecaki namioty i inny niezbędny ekwipunek. Wyprawa na najwyĹźszy szczyt Afryki to dla mieszkańca naszego kraju wydatek co najmniej ośmiu tysięcy złotych z czego większość kosztuje przelot samolotem. Dodatkowym kosztem sÄ zwyczajowe napiwki. „W przypadku naszej grupy daliśmy po 140 dolarĂłw napiwku od uczestnika, ale nie było to zbyt duĹźo, bo jak twierdził przewodnik nasi poprzednicy dali po 200” – wspomina Andrzej Jurek. W następnym numerze „Naszych Połonin” część druga zatytułowana „Safari”. Notował: Marek Prorok adres tego artykułu: http://www.naszepołoniny.pl/articles.php?id=559