Jak pamiętam, o problemach ustrzyckiego szpitala mĂłwiło się od bardzo dawna. MĂłwiło się o nich ale teĹź i pisało we wszystkich moĹźliwych mediach. Nie ma chyba w powiecie bieszczadzkim drugiej takiej instytucji, ktĂłrej poświęcono by tyle uwagi. Ale teĹź Ĺźadna inna instytucja nie prowokowała tak jak ustrzycki szpital by się nią zajmować w tak szczegĂłlny sposĂłb. Ciągła karuzela kadrowa, narastające zadłuĹźenie szpitala, brak inwestycji i na koniec żądania płacowe pracownikĂłw doprowadziły do tego, Ĺźe szpital zaczął sprawiać wraĹźenie instytucji „martwej”, nie mogącej juĹź dłuĹźej podołać obowiązkom, do ktĂłrych został powołany. Brak sukcesĂłw, brak perspektyw doprowadziły w końcu do tego, Ĺźe najbardziej wartościowi lekarze zaczęli opuszczać tę placĂłwkę.
Panaceum na te wszystkie problemy miało okazać się zatrudnienie na stanowisku dyrektora człowieka z zewnątrz. Miał on jak moĹźna wtedy było usłyszeć z ust decydentĂłw w sposĂłb nieskaĹźony miejscowymi układami ogarnąć to wszystko, opracować program naprawczy i go wdraĹźać. Niestety jak to w Ĺźyciu bywa załoĹźenia okazały się zbyt idealistyczne a i osoba kandydata na to stanowisko tak w samym środowisku jak i po za nim budziła duĹźo kontrowersji. Maciej Flemming zjawił się w Ustrzykach jak przysłowiowy „grom z jasnego nieba”. Czyli mĂłwiąc po ludzku ni stąd ni zowąd. Dochodziły do miejscowego społeczeństwa róşne, sprzeczne ze sobą informacje o jego odejściu z WytwĂłrni PapierĂłw Wartościowych ktĂłrej był dyrektorem. Jedne ĹşrĂłdła mĂłwiły, Ĺźe musiał odejść bo nie dawał sobie rady. Inne zaś, Ĺźe odszedł z przyczyn czysto politycznych po kolejnej zmianie władzy. Bez względu na to jakie były przyczyny jego odejścia z WytwĂłrni od samego początku zastanawiające było dlaczego zdecydował się opuścić Warszawę i zajął się uzdrawianiem sytuacji w małym szpitalu gdzieś w Bieszczadach. Nikt mi przecieĹź nie powie, Ĺźe nie znalazłby sobie roboty w Warszawie. Jednak nie o motywy w tym wszystkim chodzi, bo nie one tu były najwaĹźniejsze. NajwaĹźniejszą ze względu czysto praktycznych miała być fachowość kandydata w prowadzeniu tego typu placĂłwki. Niestety tego Maciejowi Flemmingowi zabrakło. JuĹź w lutym br pisaliśmy o tym, Ĺźe ma problemy przynajmniej z częścią załogi. Nie potrafił sobie poukładać tych stosunkĂłw przez co później co rusz wybuchały jakieś konflikty. Jak nie kadrowe, to płacowe. Dyrektor miał jeszcze jedną złą manierę. Kochał klakę a nienawidził krytyki. Pojawiło się w naszej gazecie kilka materiałów mĂłwiących o pozytywnych zmianach dokonywanych w szpitalu. Otwierały nam one dostęp do dyrektora o kaĹźdej porze dnia. Ukazał się jednak jeden artykuł kwestionujący z punktu widzenia potrzeb szpitala zasadność zakupu niektĂłrych urządzeń, a staliśmy się jak stwierdził w rozmowie ze mną , gazetą z ktĂłrą nie chce mieć nic wspĂłlnego. Tak więc wiele rzeczy zaleĹźało u Macieja Flemminga od dobrego humoru i samopoczucia, mniej od racjonalnych przesłanek i obiektywizmu. Maciej Flemming to juĹź przeszłość ustrzyckiej słuĹźby zdrowia. Z dniem 30 czerwca nie przedłuĹźył kontraktu przez co automatycznie rozwiązał umowę o pracę. Pozostawił po sobie wbrew pozorom bałagan, skłóconą załogę, nierozwiązane problemy płacowe i kadrowe. Zamontowanie automatycznych drzwi w szpitalu, nowej windy i zakup kilku urządzeń to za mało by moĹźna byłoby wystawić mu pozytywną ocenę. Niewiadoma pozostaje jeszcze kondycja finansowa szpitala. AĹź boję się pomyśleć co moĹźe wykazać niezaleĹźny audyt, ktĂłry te finanse mam nadzieje będzie badał.
Organ założycielski czyli starostwo ma znowu problem. Problem, który w pewnym sensie sam sobie stworzył, zatrudniając na stanowisku dyrektora szpitala osobę, którą przerosły problemy, których podjął się rozwiązania do tego bez wymaganych referencji menedżerskich Kotwicz służbie zdrowia.