Wątpliwa satysfakcja

Trzy lata temu w trakcie sesji rady powiatu bieszczadzkiego dyrektor szpitala Robert Roczniak przedstawiał radnym swojego nowego zastępcę Sabinę Ostrowską. Jak powiedział dyrektor Roczniak, Pani Ostrowska jest wybitnym specjalistą od spraw oddłużania szpitali. Kilka tygodni wcześniej rozmawiałem z dyrektorką szpitala w Lesku przy okazji zbierania materiałów do artykułu. Powiedziała mi ona o swojej zastępczyni , która przez dwa miesiące jej nieobecności nieomal rozłożyła na łopatki tamtejszy szpital. Podobne zdanie usłyszałem w leskim starostwie. Tą zastępczynią była Pani Sabina Ostrowska. W Lesku pozbyto się jej w trybie natychmiastowym. Byłem więc ogromnie zdziwiony gdy osobę tą przedstawiono jako uzdrowiciela finansów ustrzyckiego szpitala. Uważałem też za swój obowiązek poinformować radę o tych faktach , by być może ostrzec przed błędem jaki się w Ustrzykach popełnia. Miałem moralne prawo do tego ponieważ , po pierwsze byłem radnym, którego obowiązkiem jest dbać o dobro powiatu i wszystkich jednostek organizacyjnych, które mu podlegają. Po drugie w Radzie Społecznej SP ZOZ reprezentowałem Wojewodę Podkarpackiego.
Niestety w trakcie tamtej sesji – poza pewnymi wyjątkami-nie znalazłem zrozumienia. Zresztą rada i tak w sprawie decyzji o zatrudnieniu Pani Ostrowskiej nic nie mogła zrobić, bowiem zatrudniał ją osobiście i na swoją odpowiedzialność dyrektor Robert Roczniak. Szpital w tamtym czasie miał spore długi jednak przychody i koszty bilansowały się praktycznie na zero. Zadaniem nowej zastępczyni było więc zniwelowanie tego długu, przynajmniej tak mi się wydawało. Dodam tylko na marginesie , Ĺźe znajomi z leskiego starostwa Ĺźartobliwie gratulowali mi tego transferu. Cieszyli się z podrzucenia nam tego „kukułczego jajka”.
Praca nowej zastępczyni juĹź w niedługim czasie zaczęła przynosić „efekty”. Bilansujący się na zero szpital w Ustrzykach zaczął robić bokami. W pierwszym roku działania nowej zastępczyni straty miesięczne zaczęły przekraczać 50 tysięcy zł, w drugim roku 100 tysięcy, by w roku 2007 przekroczyć magiczną liczbę 200 tysięcy czyli ponad 2,5 mln zł w skali roku. To podziwu godna umiejętność eksperta od spraw oddłuĹźania Sabiny Ostrowskiej. Na jednej z pierwszych tegorocznych sesji rady powiatu poruszano sprawę tragicznej sytuacji w szpitalu. Ponownie zabrałem głos. Stwierdziłem, Ĺźe pani Ostrowska faktycznie jest wybitną specjalistką od ratowania finansĂłw ZOZ, tyle Ĺźe nie publicznego, a prywatnego swego obecnego partnera. Prowadzi on niepubliczny ZOZ w Sanoku, a likwidacja szpitala w Ustrzykach na pewno przyczyniła by mu klientĂłw. Dobrze , Ĺźe po zmianie władzy w starostwie dostrzeĹźono potrzebę radykalnych zmian w szpitalu. Faworyt poprzedniej Pani starosty Ewy Sudoł , Robert Roczniak odchodzi. Do ostatniej jednak chwili nie zwolnił swojej ulubienicy. Na szczęście ta poszła na kolejny urlop wychowawczy, bo trzeba dodać, Ĺźe w trakcie tej w sumie krĂłtkiej pracy w Ustrzykach był to jej drugi urlop wychowawczy. Rodzi się pytanie kiedy właściwie miała czas na pracę i czy to nie jest w sumie dobrze , Ĺźe miała takie przerwy bo moĹźe w innym razie szpital kumulował by 500 tysięcy zł miesięcznych strat.
To, że w szpitalu działo się źle było też widać w trakcie spotkań Rady Społecznej SP ZOZ. Jednak Rada bezwolnie popierała każde działanie dyrekcji. Przedstawicielka gminy Czarna była pełna zachwytu dla poczynań dyrekcji, przy okazji nie wiedzieć czemu z ogniem w oczach i ekstazą wielbiła wójta Czarnej Władysława Podrazę. W gruncie rzeczy jedynie szpitalni związkowcy i to nie wszyscy mówili z troską o przyszłość szpitala. Także przedstawiciel gminy Ustrzyki radny z Ropienki potrafił mieć swoje zdanie. Pani Ostrowska miast dokumentów przynosiła na te spotkania moje krytyczne artykuły, zaś dyrektor Roczniak nigdy nie wyraził mi zgody na dziennikarską rozmowę.
Kielich goryczy przelany został w chwili gdy cała Rada Społeczna została przez starostę i dyrekcje oszukana. Przedstawiono nam program restrukturyzacji szpitala, który nie zawierał słowa o grupowych zwolnieniach. Pytany często przez pielęgniarki , czy to prawda , że będą zwolnienia biłem się w piersi twierdząc, że nie. Miałem bowiem w ręku projekt, który był zarazem programem naprawczym sytuacji finansowej szpitala. O święta naiwności. Oczy otworzył mi pewien działacz związkowy ze szpitala. Zadzwonił do mnie i powiedział, że opowiadam bzdury bo on ma przed sobą projekt restrukturyzacji, który mówi o zwolnieniach. Pojechałem do niego i okazało się , że to on mówi prawdę.
To poderwało całkowicie moją wiarę w uczciwe intencje działania starosty i dyrekcji szpitala. Zrobiono ze mnie i pozostałych członków rady przysłowiowego wała. Natychmiast napisałem do wojewody rezygnację z udziału w Radzie z pełnym uzasadnieniem. Oczywiście kopię otrzymała starosta Ewa Sudoł. Miała więc czyste sumienie, ale też i wiedzę, że szpital zmierza ku zagładzie. Jeśli nie przyjdzie otrzeźwienie to już niebawem karetki wozić nas będą do Leska , czy Sanoka.
OtrzeĹşwienie na szczęście przyszło. Całe szczęście , Ĺźe o tragicznej sytuacji napisała „Gazeta Bieszczadzka” . Gdy Połoniny piszą , Ĺźe czarne jest czarne to władza i tak ma to gdzieś bo w „rządowej” jak raz piszą , Ĺźe czarne to jednak białe. Tym razem stało się inaczej. Rządowa napisało ostro i lawina ruszyła. Tym razem to Połoniny dały miejsce na wyjaśnienia dyrektora Roczniaka, co nie znaczy, Ĺźe jesteśmy mu skłonni uwierzyć. Prokuratura bada sprawę, była kontrola wewnętrzna starostwa, będzie NFZ-u. Co waĹźne są juĹź nowi dyrektorzy,. Rodzi się jednak pytanie, czy musiało do tego dojść. MoĹźna było- jeśli się nie wierzyło Stebnickiemu- odwiedzić Lesko i popytać samemu jak to jest z Panią dyrektor Ostrowską. MoĹźna było zareagować juĹź po roku. Szło się w zaparte i dopiero zmiana starosty spowodowała rewolucję. Dziś od swego faworyta odcięła się w mediach nawet Pani Ewa Sudoł . Szkoda , Ĺźe dopiero w chwili gdy zaczęło juĹź mocno śmierdzieć.
A ja co? Powinienem mieć satysfakcje. Mimo tego wcale jej nie mam.