Nasze Połoniny - Bieszczadzkie Czasopismo Regionalne | Ustrzyki Dolne | Aktualności, artykuły, galerie zdjęć, ogłoszenia, noclegi

:: [3/115] Podnoszenie ciężarĂłw sprawiało mi w Ĺźyciu przyjemność Artykuł dodany przez: Redakcja (2011-02-23 14:57:44) Po przesiedleniu nas do Ustrzyk Dolnych sport stał się elementem Ĺ‚Ä czÄ cym przesiedleńcĂłw. ĹÄ czyła nas przede wszystkim piłka noĹźna. Nie było podziału na UchnowiakĂłw, Bełzkich czy tych z Krystynopola, na boisku piłkarskim nie miało to najmniejszego znaczenia. O ile dobrze pamiętam, powstały wĂłwczas w Ustrzykach Dolnych dwa kluby sportowe Gwardia i GĂłrnik. Gwardia (istniała do 1956 roku) zwiÄ zana była z MilicjÄ ObywatelskÄ a GĂłrnik z Przedsiębiorstwem Kopalnictwa Naftowego. Trzeba zaznaczyć, kopalnictwo naftowe było wĂłwczas animatorem Ĺźycia. Piłka noĹźna i orkiestra dęta były najwaĹźniejszymi elementami pozaprodukcyjnej działalności tej firmy i budziły najwięcej pozytywnych emocji. Dzisiejszemu czytelnikowi trzeba wyjaśnić jeszcze jedno, wĂłwczas zawodnicy byli najprawdziwszymi amatorami. Czas na sport znajdowali po pracy i innych obowiÄ zkach domowych. Byli normalnymi ludĹşmi ze swoimi zaletami i słabościami. Przypominam sobie przypadki, kiedy przed waĹźnym meczem milicja przytrzymywała niektĂłrych zawodnikĂłw, aby mĂłwiÄ c popularnie „nie zapili” i następnego dnia byli gotowi do gry. W tamtych latach do czołowych ustrzyckich zawodnikĂłw naleĹźeli: Jakub Uszak, ZadoroĹźny, Maciuk, Romek Korczak, dwaj Kabaje Marian i Władek, Oskory, Grek Alek i elegancki lwowiak Jurek Zawistowski, ktĂłry był naprawdę bardzo dobry technicznie. Z kolei Władek Kabaj miał niesamowitego kopa. Pewnego razu od jego uderzenia piłkÄ rozleciała się bramka. Pierwszym bramkarzem był Toporowski z BrzegĂłw Dolnych, później bronił Bronek Jagielczuk i naprawdę rewelacyjny w bramce Rysiek Majer. Mecze piłki noĹźnej były świętem dla wszystkich. Uczestniczyły w nich całe Ustrzyki i okolice. Boisko piłkarskie znajdowało się nad JasionkÄ . Nurt rzeki toczył się w bezpośrednim sÄ siedztwie boiska i bardzo często, po silnym kopnięciu piłka wpadała do rzeki. Rozpoczynała się wtedy zabawa z jej wyławianiem. Nikt nie chciał się rozbierać, aby wchodzić do wody, zwłaszcza po deszczach, stosowano więc przeróşne, czasem bardzo śmieszne, sposoby jej wyławiania. Powodowało to liczne dodatkowe przerwy w grze. Dopiero jakiś czas później, chyba za sprawÄ Mariana Kabaja zrobiono druciane kosze na długich drÄ gach, ktĂłre rozłoĹźone wzdłuĹź nurtu Jasionki słuĹźyły do szybkiego wyławiania piłki. Publiczność oglÄ dała mecze na stojÄ co lub siedzÄ c na okolicznych skarpach i nierĂłwnościach terenu. Po kilku latach boisko ogrodzono sznurami umieszczonymi na wbitych w ziemie kijach i dorobiono kilka ławek. PoczÄ tkowo było to tylko boisko piłkarskie, dopiero później dobudowano część lekkoatletycznÄ w postaci skoczni i bieĹźni. W pamięci utkwił jeden mecz z Ăłwczesnym drugoligowcem Karpatami Krosno. Ustrzycka druĹźyna wygrała a radość, jakÄ to wywołało w mieście była nie do opisania. Wspomnę jeszcze o działaczach sportowych, bez ktĂłrych dobrej piłki by nie było. Ich ikonÄ ich był pan Stefan Stawarz, były piłkarz ze Lwowa a organizacyjnie czuwał nad wszystkim pan Morejko z Kopalnictwa Naftowego. Dzisiejsze Bieszczady sÄ następcÄ GĂłrnika, zresztÄ w czasach, kiedy naleĹźały do Kopalnictwa nosiły nazwę GĂłrniczego Klubu Sportowego. Wspomnę tylko, Ĺźe istniały rĂłwnieĹź inne druĹźyny piłkarskie. Przez pewien czas grało Ogniwo i ustrzycki LZS. Jak ja trafiłem do sportu? Sport zawsze mnie pasjonował. W piłkę kopałem jeszcze w Uchnowie. MoĹźe powiedzenie piłka jest to zbyt duĹźo powiedziane, bo często zamiast piłki była zwykła szmacianka. Ojciec skarĹźył się nawet, Ĺźe nie moĹźe nastarczyć mi butĂłw, bo ciÄ gle niszczę je przez to kopanie. JuĹź podczas pobytu w szkole zakonnej w Zduńskiej Woli wygrałem zawody w skoku w dal. Ale tak naprawdę to sportem zaraził mnie Kazimierz Sojka w ustrzyckim Liceum OgĂłlnokształcÄ cym. Był to człowiek z profesjonalnym przygotowaniem a oprĂłcz tego niesamowicie sportowi oddany. Sport to była jego pasja, jego sposĂłb na Ĺźycie. Robił na nas wielkie wraĹźenie i miał na nas ogromny wpływ. Wprowadził w szkole, jako pierwszy, profesjonalne nauczanie wychowania fizycznego, bo jego poprzednicy na tym stanowisku byli zwykłym nieporozumieniem. Sala gimnastyczna znajdowała się w suterenach szkoły i to właśnie Kazimierz Sojka wyposaĹźył jÄ w pierwszy porzÄ dny sprzęt. Nie boję się tego powiedzieć, to Kazimierz Sojka był prawdziwym prekursorem sportu w Ustrzykach Dolnych a zwłaszcza narciarstwa. Ten skromny, zaangaĹźowany człowiek zawsze chodził w sportowy dresie i to był jego znak rozpoznawczy. Do gustu najbardziej przypadła mi lekkoatletyka. Byłem szybki i bardzo sprawny. Po zakończeniu liceum podjÄ Ĺ‚em decyzję o dalszej edukacji na kierunku wychowanie fizyczne. Wraz z Jankiem Jagielczukiem zdecydowaliśmy się na studia we Wrocławiu. WybĂłr Wrocławia nie był przypadkowy. Stało się to za sprawÄ Sojki, ktĂłry właśnie tam studiował. Egzamin zdaliśmy i rozpoczęły się studia. Janek nie mĂłgł przyzwyczaić się do nowego miejsca i po miesiÄ cu zrezygnował, decydujÄ c się na powrĂłt do domu. Zostałem sam. W mojej pamięci bardzo utkwiły wydarzenia przełomu paĹşdziernikowego z 1956 roku. Uczestniczyłem w nich we Wrocławiu. Doskonale pamiętam ten okres wolnościowego wrzenia. Liczne pochody, wiece a szczegĂłlnie marsz pod stację zagłuszania rozgłośni radiowych z Zachodniej Europy. WyjÄ tkowÄ chwilÄ była wizyta we Wrocławiu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. W miejscowej katedrze panował niewyobraĹźalny ścisk, mało mnie tam nie zadusili. Niewiele słyszałem z przemĂłwienia Prymasa, ale niesamowitÄ atmosferÄ doskonale pamiętam. Po pewnym czasie zaczÄ Ĺ‚em uczęszczać na zajęcia z lekkiej atletyki. Podczas jednego z treningĂłw, zupełnie przypadkowo, ze zwykłej ludzkiej ciekawości zajrzałem do stojÄ cego obok budynku. Znajdowała się tam siłownia gdzie trenowano podnoszenie ciężarĂłw. Pierwszy raz zobaczyłem na własne oczy(przez okno) zarĂłwno sztangę jak i sposĂłb podnoszenia. Jeden z trenujÄ cych zawołał do mnie „Ty mały student, choć tutaj do nas”. Wskoczyłem do pomieszczenia przez okno i okazało się to dla mnie znamienne. Usłyszałem od razu, Ĺźe mam być ciężarowcem „Jesteś mały i w lekkiej atletyce nie masz szans, przychodĹş więc do nas”. Zaimponowała mi panujÄ ca tam koleĹźeńska atmosfera. Starsi koledzy z wyĹźszych lat przyjęli mnie, chłopaka z pierwszego roku, bardzo serdecznie i traktowali jak rĂłwnego sobie partnera. Pierwszym moim trenerem był wĂłwczas Leszek Makuch, wspaniały człowiek z ktĂłrym kontakt utrzymywałem przez wiele lat. Po miesiÄ cu treningĂłw na pierwszych zawodach wygrałem w swojej wadze osiÄ gajÄ c w trĂłjboju (wyciskanie, rwanie, podrzut) 202 kg. Od razu znalazłem się w pierwszej druĹźynie WSWF w wadze piĂłrkowej. Startowaliśmy w lokalnej lidze. DruĹźyn występowało w niej 12 i dzięki temu jeĹźdĹźÄ c na mecze zwiedziłem całe Ăłwczesne WojewĂłdztwo Wrocławskie. Dostawałem teĹź niewielkie diety a było to dla mnie istotne, bo Ĺźyłem wĂłwczas bardzo skromnie, wręcz biednie. Groszowe stypendium wystarczało ledwie na opłacenie akademika i obiadĂłw. Pozostałe posiłki trzeba było kombinować. Z domu od rodzicĂłw dostawałam niewiele, jak było to 100 złotych, to było dobrze. Niedaleko Wrocławia mieszkała rodzina mamy. Odwiedzałem ich często, bo zawsze trochę tam pojadłem a dodatkowo dostawałem wałówkę w postaci jajek i innych produktĂłw. Pierwszy rok studiĂłw szybko minÄ Ĺ‚ i przyjechałem na wakacje do Ustrzyk Dolnych. Pewnego wakacyjnego dnia wezwano mnie do Komitetu Powiatowego partii, wĂłwczas najwaĹźniejszej władzy, gdzie spotkałem się w przedstawicielem Ludowych Zespołów Sportowych – organizacji zajmujÄ cej się krzewieniem sportu na wsi. Zaproponowano mi pracę w LZS. WĂłwczas brakowało w Ustrzykach ludzi do pracy, moje roczne studia na wychowaniu fizycznym były wystarczajÄ cym doświadczeniem. Powiedziano mi, Ĺźe później będę mĂłgł je kontynuować w systemie zaocznym. NajwaĹźniejszym argumentem były jednak pieniÄ dze. Zaproponowano mi wynagrodzenie w kwocie 1000 złotych miesięcznie. Było to duĹźo, dla porĂłwnania Kazimierz Sojka, jako nauczyciel zarabiał 800 złotych. Po konsultacjach z rodzicami zgodziłem się. Prawdę mĂłwiÄ c, to tę propozycję pracy uwaĹźałem wĂłwczas za wielkie szczęście. Tak, więc od 1 sierpnia 1957 roku rozpoczÄ Ĺ‚em pracę w Ludowych Zespołach Sportowych. Moim pierwszym zadaniem było zapoznanie się terenem. Obszedłem piechotÄ wszystkie wsie powiatu ustrzyckiego. Innym środkiem lokomocji był jeszcze rower. Do sportu nie wszyscy się garnęli, ale jak pojawiała się piłka, to chętnych nie brakowało. Jednym z waĹźniejszych krokĂłw było załoĹźenie sekcji podnoszenia ciężarĂłw. JuĹź w pierwszych mistrzostwach WojewĂłdztwa Rzeszowskiego w 1957 roku, w ktĂłrych startowałem, zdobyłem pierwsze miejsce z wynikiem w trĂłjboju 220 kg. Natychmiast znalazłem się w reprezentacji wojewĂłdztwa. Czas mijał szybko i przyszedł czas na słuĹźbę wojskowÄ . Do wojska poszedłem w 1958 roku. Czas słuĹźby w wojsku była dla mnie wyjÄ tkowy i to właśnie za sprawÄ podnoszenia ciężarĂłw. Trzykrotnie starowałem w Mistrzostwach Polski Wojska Polskiego. Nie zdobyłem wprawdzie nigdy mistrzostwa, ale zawsze zajmowałem miejsce na podium. Startowałem rĂłwnieĹź w gimnastyce i lekkiej atletyce. Dobre wyniki sprawiały, Ĺźe często miałem urlopy i jeĹşdziłem do domu, ku zdziwieniu ojca. Podczas pobytu w wojsku w Rzeszowie miałem nawet od dowĂłdcy zadanie prowadzenia ćwiczeń sportowych z oficerami, trwało to około miesiÄ ca. Wojsko do dzisiaj wspominam z wielkim sentymentem. Po odbyciu słuĹźby wojskowej powrĂłciłem do pracy w LZS i zaczÄ Ĺ‚em rozwijać inne dyscypliny sportu zwłaszcza narciarstwo. Propagowałem szczegĂłlnie narciarstwo biegowe a to z kilku powodĂłw. Sekcja zjazdowcĂłw istniała juĹź w GĂłrniku a poza tym na sprzęt do narciarstwa alpejskiego nie było nas zwyczajnie stać. Kontynuowałem teĹź swojÄ działalność w sekcji podnoszenia ciężarĂłw. Ukoronowaniem jej było powierzenie Ustrzykom organizacji duĹźej imprezy sportowej, jakÄ były Mistrzostwa Polski LZS w podnoszeniu ciężarĂłw w 1964 roku. OgromnÄ pomoc w organizacji zawodĂłw miałem przede wszystkim z komitetu partyjnego od sekretarza Nawratowicza i Zdzisława Osiowego. Pomagał mi teĹź Mietek Buziewicz, pełniÄ cy społecznie funkcję przewodniczÄ cego Rady Powiatowej LZS. W mistrzostwach zajÄ Ĺ‚em 2 miejsce. Byłem niesamowicie zmęczony, bo przed imprezÄ musiałem wszystkiego dopilnować, zwłaszcza przygotowania sali i rozkładania pomostĂłw. Miałem przydzielonych pomocnikĂłw z Rzeszowa, ale chłopaki tak się spili, Ĺźe nie było z nich Ĺźadnego poĹźytku. Musiałem jeszcze ich przenocować u siebie w domu, Ĺźeby się nie wydało. OprĂłcz mnie medale zdobyli Władek Sidor i Kaziu Kaczmarek, obaj w kategorii juniorĂłw. Zawody odbyły się na nowej sali sportowej ustrzyckiego liceum. O randze Ăłwczesnych Mistrzostw Polski LZS niech świadczy fakt, Ĺźe w zawodach tych występował Ireneusz Paliński, Mistrz Świata i Mistrz Olimpijski w wadze półciężkiej – prywatnie mĂłj serdeczny kolega. Mistrzostwa wypadły dobrze, wszyscy wyjechali z Ustrzyk Dolnych bardzo zadowoleni. Wspomnę jeszcze sekretarza Nawratowicza. Był to jeden z niewielu działaczy politycznych, ktĂłry tak doskonale rozumiał sport i przywiÄ zywał do niego wielkÄ wagę. To za jego staraniem powstały w Ustrzykach waĹźne obiekty sportowe, w tym między innymi stadion i basen. Sekcja podnoszenia ciężarĂłw przejawiała duĹźa aktywność. Salki treningowe mieściły się w róşnych miejscach, wędrowaliśmy po całym mieście. DruĹźyna ciężarowa była w Ustrzykach zawsze mocna. Kilkakrotnie osiÄ galiśmy bardzo dobre wyniki w róşnych zawodach. JednÄ historię z zawodĂłw zapamiętałem szczegĂłlnie. Jechaliśmy wtedy na zawody ciężarowe do Lubaczowa. Było nas ośmiu i jedna elegancka walizka ze sprzętem. Nie był to wartościowy sprzęt, stroje, pasy, but oraz karty zawodnikĂłw. Jechaliśmy autobusem PKS do Przemyśla. Jak to się stało, nie mam pojęcia, ale w Przemyślu walizki juĹź nie było. Widocznie jej elegancki wyglÄ d skusił złodzieja. Na zawodach nie było w czym startować. Buty i pasy poĹźyczaliśmy od kolegĂłw z innych druĹźyn, ale występować musieliśmy w slipach. Przypomniała mi się jeszcze jedna przygoda, jakÄ miałem z aktorem Markiem PerypeczkÄ . Było to chyba w roku 1966 bÄ dĹş 1967, kiedy to w Ustrzykach Dolnych kręcono film przygodowy w konwencji westernowej „Wilcze Echa”. ReĹźyserem filmu był Aleksander Ścibor – Rylski a jako Aldek Piwko występował Marek Perypeczko, wĂłwczas dwudziestokilkuletni silny mężczyzna. Sceny filmowe kręcono w miejscu dzisiejszego Domu Handlowego „Halicz” a ekipa filmowa często zasiadała w pobliskiej Cukierni „JagĂłdka”. Tam właśnie spotkałem Marka Perypeczkę, ktĂłry chciał trochę potrenować ze sztangÄ . Kilkakrotnie był na naszych zajęciach i to podsunęło mi pewien pomysł. Zawsze brakowało nam zawodnikĂłw w wagach ciężkich więc namĂłwiłem Perypeczkę do startu w naszych barwach. Pewnej niedzieli wystartował na lewo pod innym nazwiskiem w zawodach na sali ustrzyckiego liceum. Było to nieuczciwe, ale tak się wtedy robiło. Moja przygoda z ciężarami trwała do 1970 roku. W między czasie uzyskałem uprawnienia trenera II klasy, po ukończeniu, na warszawskiej AWF, dwuletniego kursu trenerskiego. Przez trzy lata byłem trenerem kadry Polski LZS a jeszcze później prowadziłem sekcję ciężarowÄ w Ustrzykach. Teraz trochę o innych dyscyplinach, jakie działały w ustrzyckim LZS za moich czasĂłw. Sekcję biegĂłw narciarskich prowadził Staszek Nahajowski. Staszek podnosił rĂłwnieĹź ciężary i był w tym całkiem niezły. W sprzęcie bardzo pomagał nam Sojka. Dobrym zawodnikiem był mĂłj brat Gienek. Kiedyś na waĹźne zawody Sojka poĹźyczył mu porzÄ dne narty biegowe. Gienek jechał tak nieszczęśliwie ze złamał nartę. Sojka był wściekły i w pewnym momencie zapytał Gienka: Czy mam Cię powiesić czy zabić? Trudności ze sprzętem były ogromne. Wszystko trzeba było załatwić. NajwaĹźniejszym narzędziem załatwiania była wĂłdka, kiełbasa i słodycze. Wyniki w narciarstwie były coraz lepsze i zaczęliśmy się liczyć w naszym kraju w pionie LZS. Powstała teĹź skocznia narciarska i przez pewien czas działała w naszym klubie sekcja skoczkĂłw narciarskich. Teraz kilka zdań o siatkĂłwce. Istniała naturalnie, odnoszÄ ca znaczÄ ce sukcesy kobieca druĹźyna oparta na uczennicach liceum, ale ja chciałbym wspomnieć o siatkĂłwce dorosłych amatorĂłw – kobiet i mężczyzn. DruĹźyna Ĺźeńska zdobyła nawet wicemistrzostwo Polski LZS. Występowały w niej same piękne kobiety. Wymienię kilka: Krysia Zygmunt, Marysia Korczak, Marysia Goliszko, Ilona Ĺťurowska, Jasia Geło, Bogusia Bubeła, Marysia Augustynowicz. Treningi prowadziła Janina Geło. W druĹźynie męskiej występowali: Romek Korczak, Gienek Bubeła, Henek i JĂłzek Janiccy, Tadek Ĺťurowski. Trenował ich Kazimierz Sojka. ZespĂłl zanotował wiele sukcesĂłw, w tym między innymi brÄ zowy medal na Mistrzostwach Polski LZS. Z innych dyscyplin uprawianych w ustrzyckich LZS wymienię jeszcze szachy oraz te powstałe za sprawÄ wszechstronnego Edzia Mazurka: szermierkę, łucznictwo i saneczkarstwo. Notował: Marek Prorok adres tego artykułu: http://www.naszepołoniny.pl/articles.php?id=1254