Nasze Połoniny - Bieszczadzkie Czasopismo Regionalne | Ustrzyki Dolne | Aktualności, artykuły, galerie zdjęć, ogłoszenia, noclegi

:: [12/105] 3998 kilometrĂłw pieszo na rzecz chorych na SM Artykuł dodany przez: Redakcja (2010-08-26 17:43:48) Pod takim hasłem Marek ChorÄ Ĺźy i Konrad Strycharski wędrujÄ wzdłuĹź granic naszego kraju a celem ich pieszej wędrĂłwki jest szerokie rozpropagowanie problematyki zwiÄ zanej ze stwardnieniem rozsianym. Na szlaku Marka i Konrada znalazły się rĂłwnieĹź Ustrzyki Dolne, ktĂłre piechurzy odwiedzili w dniu 10 czerwca bieĹźÄ cego roku. Pisałem o tym w jednym z numerĂłw „Naszych Połonin”, jednak wĂłwczas nie miałem okazji spotkać się z dzielnymi piechurami. Do naszego spotkania doszło w dniu 22 czerwca w ustrzyckiej restauracji „NiedĹşwiadek” podczas towarzyskiej biesiady w gronie członkĂłw ustrzyckiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Stwardnienia Rozsianego. Marek, główny pomysłodawca przedsięwzięcia, opowiedział, w jaki sposĂłb doszło do tej wyjÄ tkowej inicjatywy. Pomysł marszu dookoła Polski zrodził się w jego głowie podczas ubiegłorocznej wędrĂłwki po Europie. Plan swĂłj przedstawił przedstawicielom PTSR. Zaproponował trasę, ktĂłrÄ wcześniej, w 190 dni, pokonał pięćdziesięcioparoletni pasjonat historii naszego kraju. Ostatecznie Marek i Konrad idÄ tÄ właśnie trasÄ , tylko przyjęli szybsze tempo. Jednak obaj podkreślajÄ , Ĺźe nie jest to wyścig, stÄ d nie przyjęto jakiegoś ścisłego planu wędrĂłwki, ale ustalono jedynie dzienny przemarsz na poziomie od 30 do 50 kilometrĂłw w czasie około ośmiu godzin. Odległość dzienna zaleĹźy od połoĹźenia większej miejscowości, w ktĂłrej moĹźliwy jest nocleg. Gdzie nocujÄ nasi chodziarze? Po prostu u Ĺźyczliwych im ludzi, choć najczęściej poszukiwania noclegu zaczynajÄ od wizyty u miejscowego proboszcza. Zapytałem Marka ChorÄ Ĺźego skÄ d jednak wzięło się w jego pomyśle stwardnienie rozsiane i dlaczego właśnie ono? W odpowiedzi usłyszałem: „JeĹźeli chodzi o stwardnienie rozsiane, to było kilka powodĂłw. Mam w rodzinie ciotkę, ktĂłra od kilku lat choruje, a niezaleĹźnie od tego, przez pewien czas mojÄ partnerkÄ ĹźyciowÄ była Francuska chorujÄ ca na tę chorobę. Mieszkaliśmy razem trochę we Francji, trochę w Hiszpanii i tam właśnie dostrzegłem zasadniczÄ róşnicę w podejściu do tej choroby pomiędzy PolskÄ a tamtymi krajami. U nas o tej chorobie mĂłwi się niewiele lub prawie nic, a tam gdzie jest brak informacji pojawia się strach i inne, niczym nieuzasadnione podejrzenia”. Na moje dodatkowe zapytanie, dlaczego wybrał takÄ właśnie formę propagowania problematyki stwardnienia rozsianego wyjaśnił „Podczas moich licznych wędrĂłwek dostrzegłem, Ĺźe przy takich okazjach moĹźna wiele ludziom przekazać, bo w nieformalnych rozmowach dociera do nich o wiele więcej”. Przedstawiona argumentacja sprawiła, Ĺźe Polskie Towarzystwo Stwardnienia Rozsianego podjęło patronat i w dniu 7 maja wyprawa ruszyła. Drugi z naszych chodziarzy Konrad Strycharski, usłyszał o decyzji Marka i bardzo szybko zdecydował się na doĹ‚Ä czenie do kolegi. „Stwierdziłem, Ĺźe sprawa jest bardzo waĹźna, więc idę z Markiem” – powiedział spokojnym, ale zdecydowanym głosem. Obaj panowie znajÄ się od dawna, bo brat Marka jest rĂłwieśnikiem i kolegÄ Konrada. SÄ w zbliĹźonym wieku, majÄ odpowiednio 31 i 29 lat, sÄ pełni niespoĹźytej energii oraz niespotykanej pogody ducha. IdÄ sami, bez Ĺźadnego wsparcia logistycznego. Nie towarzyszy im ekipa techniczna jadÄ ca samochodem. Cały swĂłj dobytek niosÄ ze sobÄ , na własnych plecach. Bardzo ciekawy jest teĹź sposĂłb finansowania wyprawy. Marek i Konrad nie dysponujÄ praktycznie Ĺźadnymi środkami finansowymi. „Bywało – mĂłwi Marek- Ĺźe na śniadanie mieliśmy tylko jednÄ mandarynkę na nas dwĂłch”. Ich budĹźet opiera się wyĹ‚Ä cznie na Ĺźyczliwości i szczodrości zwykłych ludzi. Świadczona pomoc przybiera róşne formy. Od wsparcia rzeczowego polegajÄ cego na udzieleniu gościny czy teĹź zaproszenia na nocleg, aĹź po wpłaty finansowe róşnej wielkości, od kilku do kilkudziesięciu złotych. „Wiedziałem, Ĺźe ludzie sÄ Ĺźyczliwi –mĂłwi ze wzruszeniem Marek ChorÄ Ĺźy-ale nie przypuszczałem, Ĺźe aĹź tak. Na kaĹźdym kroku spotykamy się z niesamowitÄ sympatiÄ . Pomogły nam z pewnościÄ relacje w mediach i ludzie bardzo nam ufajÄ . Tyle wspaniałych rosołów, domowych kiełbas, mleka i miodĂłw w Ĺźyciu nie jadłem”. Zapytałem Marka i Konrada i jakieś szczegĂłlne chwili z dotychczasowej wędrĂłwki, nie mieli najmniejszych wÄ tpliwości, na zawsze zapamiętajÄ deszcz. Przez pierwsze trzy tygodnie wyprawy tylko przez dwa popołudnia nie padało, „nigdy nie mieliśmy przyjemności tyle zmoknÄ Ä‡” – stwierdzajÄ zgodnie. Jeden z najtrudniejszych dni zdarzył się im w okolicach Cisnej. Deszcz, błoto i mgła utrudniajÄ ca odnajdywanie szlaku w gĂłrach, dały się im mocno we znaki. To jednak nie wszystko. Marek na zawsze zapamięta komary, ktĂłre jak sam twierdzi, szczegĂłlnie upodobały sobie jego ciało, omijajÄ c zupełnie Konrada, zaś Konrad swoje problemy z mięśniem piszczelowym. CiekawostkÄ dla mnie była informacja, Ĺźe na silny bĂłl mięśnia, Konrad stosował…pokrzywę. Okazało się, Ĺźe działa ona przeciwbĂłlowo. W dniu naszej rozmowy Marek i Konrad mieli trzydniowÄ przerwę w marszu i przyjechali specjalnie do Ustrzyk Dolnych na uroczystość „Nocy Świętojańskiej”. Znajdowali się w tym momencie w Woli Uhruskiej, miejscowości połoĹźonej 40 kilometrĂłw na południe od Włodawy. Dzisiaj sÄ juĹź nad Bałtykiem i kilka dni temu minęli półmetek swojej wyprawy. Dzień, w ktĂłrym oddawałem ten artykuł był 85 dniem wyprawy, nasi piechurzy przeszli juĹź około 2 469 a do końca zostało im „tylko” 1529km. Wyprawę z pewnościÄ zakończÄ do końca września. W imieniu Marka i Konrada, chciałem podziękować wszystkim, ktĂłrzy okazali im pomoc i Ĺźyczliwość. Marek Prorok adres tego artykułu: http://www.naszepołoniny.pl/articles.php?id=1047